بیشتر نه

دیشب یک بچه ی بی سر زاییدم

خوبی اش این بود که گریه نمی کرد

تنها تنش

بی اینکه متوجه بشوی

کمی می لرزید

شاید سرد بود 

یا شاید،

شب تنش را به تاریکی لیس می زد

من گریه نمی کردم

سر می خوردم روی تاریکی

ساعت کش می آمد

کاش فعل ها بدون زمان صرف می شد

آن وقت می شد در آغوشش بودن

و دست هایش را...

دست هایش را...

اینجا هیچ چیز عوض نشده است

ساعت همان ساعت است 

صدا همان صدا

تیک 

تاک

مدام، متوالی، یکسان

آیا جواب دعا های من همین است؟

من از تو نشانه ای خواسته بودم

من اشتباه کردم

آه...

بیشتر نه، بیشتر نه

کوه ها متلاشی می شوند

من؟

تقصیر من نیست

همیشه زیاد می پرسیدم

مادرم بچه های بی سرش را خاک می کرد

کاش همه شان را خاک می کرد

چشمهایش را یادم است

آن روز

دیگر دیر شده بود

دیگر متلاشی شده بودند

شاید او هم نشانه ای خواسته بود

سکوت کرد

من دود می کنمش

زیر پوستم می رود

بعد تو رو می کنی به من

لبخند می زنی.

بیشتر نه

بیشتر نه

دراز کشیده روی تخت. پنکه وز وز می کند. آرام پلک می‌زند. خوابش می آید؟ بعید است. ساعتهاست همانطور دراز کشیده.

-اُبلومف؟

-نه.

نیمه شب، کنار آتش

بلاتکلیفیِ فلج کننده

دراز کشیده روی تخت. پنکه وز وز می کند. آرام پلک می‌زند. خوابش می آید؟ بعید است. ساعتهاست همانطور دراز کشیده.

-اُبلومف؟

-نه.

نفرین شدگان

-ما نفرین شدیم...

زن گازی به رانِِ مرغِ سوخاری می زند. تک لامپِ مهتابیِ آشپزخانه، ریپ می‌زند. مرد، نشسته روی صندلی، خودش را تاب می‌دهد. عقب، جلو، عقب، جلو، عقب، جلو...

زن رانِ مرغ را پایین می آورد. نگاهش گیر می‌کند به تک لامپِ مهتابی که ریپ می زند. دهانش نیمه باز مانده.

مرد زیر لب نجوا می کند: «ما نفرین شدیم زن... ما لعنت شدیم...»

-باید یه مهتابی جدید بخریم.

مرد چاقویِ کنار دستش را بر می‌دارد. بالا می برد. به دست چپش، که روی میز است، نگاه می کند. فریاد می کشد:‌ «ما نفریم شدیم زن!»

خون، روی پارچه ی رومیزی پخش می شود.

-عزیزم رومیزی رو تازه شسته بودم. چقدر تو بی شعوری!

در کتابخانه

داشتم کتابِ دیگری را "زور چپان" می کردم توی کتابخانه ام که چشمم افتاد به کتابی از نادر ابراهیمی: «بار دریگر شهری که دوستش می داشتم»، چاپ سال ۲۵۳۶ شاهنشاهی (فکر کنم همان ۱۳۵۶ هجری شمسی(؟))، هدیه ای از طرف مدیر دبیرستان کیوان به یکی از دانش آموزان سال دومی اش، به مادرم.نُه سال پیش خوانده بودمش یک بار. آن روزها خوشم آمده بود. دوباره گرفتمش دستم. برگه های نسکافه ای رنگ و شکننده اش را ورقی زدم. صفحه ۵۳، یک صفحه قبلش و یکی هم بعدش خالی بود. میانه ی این ۵۳، فقط همین دیالوگ نوشته شده بود:

-خسته شده اید آقا؟
-من؟... آه... بله... شاید...
-با من یک استکان مشروب می خورید؟
-متشکرم... نمی دانم... بله.
-باز هم حرف می زنید آقا؟
-من؟ من حرف می زنم؟ اشتباه نمی کنید؟